|
Laeven
Maor ik smiete mi-j neet dale,
al röp ne stemme: spring.
Geboorte
Vanoet ’t Niets
de tied
in-eslingerd.
En tegelieke:
de ruumte
in-edaald.
Eenmaol jonk:
’t eerste geloed.
Bleern geet mi-j better of
as praotn.
En slaopn kan ‘k –
den godsgankeleken dag.
Jonge jaorn
Jonge jaorn,
bolderjaorn,
wat liekt de waald nog
gróót!
Egaals stoek ik
van de fietse,
met de knene
knats beblood,
met de gaetere
in de bokse,
en nen grootn
slag in ’t wiel.
Nog maor néét
op hoes an gaon,
hoppelijk dat
-onderwiel –
moder naor’t
gymmen is,
en vader
vot van hoes!
Dan kroep ik stille
achterum,
en hol mi-j
lever koest.
Stiekem stil
’t ber an-in,
maor redding,
onverhaopt.
Stille blieven,
wakker waenn.
Nét doon,
o’j ah slaopt.
Broedlachte
Eerst ’t stadhoes
en dan naor de karke.
Stäöreg maor hopn
dat ‘t gín raegen gif.
Drok met de jasse,
drok met de dasse.
At ’t grei noo maor mooi
lieke zitn blif!
Drok met de jörk en
drok met de heur’.
’t Feest geet an eur
gladdals veurbi-j.
Meu ‘s aoms, maor bli-j
‘t ni-je volkshoes op-an.
(En nao viefteg jaor trouwn:
hier éndeleke vandan.)
Kinder
Kinder kriegen
op de riege,
zeuven, achte:
wat nen trop!
Stoete, skinke,
klaore botter,
de oorne ét z’ow
van de kop.
‘t Hoes te klein
en dunne muurn,
vader krenseleg,
geet op pad.
Kán neet thoes waenn,
zitn blieven,
zöch de ruumte,
zöch zik wat.
Naor ’n kroeg hen?
Zoeperi-je:
brech ow niks,
gin konte weerd.
’n Endjen lopen,
neet meer denken,
a’j maor vot bunt
van ’n heerd
en de vrouwe
en de blagen,
wee-t maor rebbelt,
täöt en reert.
Vader nem ik
mooi niks kwelke:
den oldsten blekt,
den jonsten bleert.
Oldern
De hoed wordt vaal en
grow en gries.
In ’t spegel
de waorheid
en ’t bewies:
‘De meeste eerpels
he’k noo wal ehad.’
Ik draej mi-j umme
en wil naor boetn,
de straote op,
’t park in.
Lopen wordt gaon,
gaon wordt gengeln,
gengeln
stramphampeln.
Gelukkeg bunt der benkskes:
‘Smiet ow dale!’,
steet der op.
En dat doo’k
nen langen meddag lank.
Dan, verkeld,
op hoes op-an.
En wachten op den nacht.
Doodgaon (’n slaopleedjen)
Dag, uurn, dage, jaorn!
Dag, laevenslange tied!
Alles wat ik hadde,
bun ‘k op ’t lest wah kwiet.
Niks meer nog te draegen,
gin piene, last of schold.
Veurbi-j dee todderi-je,
ik bun precíes zo old
as mooi is um te starven,
um zaleg hen te gaon.
Den Dood, dén kump rechttiedeg,
hee löt mi-j stillestaon.
Hee döt mi-j nogmaols blaozen
en dan hef ’t mooi ewest.
Van alle kammeräöde
bevölt ’n Dood mi-j nog ’t best.
|
|
Leven
Maar ik werp mezelf niet naar beneden
al roept een stem: spring.
Geboorte
Vanuit het Niets
de tijd
ingeslingerd.
En tegelijk:
de ruimte
ingedaald.
Eenmaal geboren:
het eerste geluid.
Brullen gaat mij beter af
dan praten.
En slapen kan ik –
de godsganselijke dag.
Jonge jaren
Jonge jaren,
bolderjaren,
wat lijkt de wereld nog
gróót!
Telkens stuiter ik
van de fiets,
met de knieën
helemaal bebloed,
met de gaten
in de broek,
en met een grote
slag in ’t wiel.
Nog maar níet
naar huis toe gaan,
hopelijk dat
-intussen-
moeder naar
gym is,
en vader
weg van huis!
Dan kruip ik stilletjes
achterom,
en houd mij
liever koest.
Muisstil
het bed in,
maar redding,
onverhoopt.
Stil blijven,
wakker zijn.
Nét doen,
of je al slaapt.
Bruiloft
Eerst het stadhuis
en dan naar de kerk.
Steeds maar hopen
dat er géén regen komt.
Druk met de jas,
druk met de stropdas.
Als alles nu maar
goed blijft zitten.
Druk met de jurk en
druk met de haren.
Het feest gaat aan haar
helemaal voorbij.
Moe ’s avonds, maar blij
naar het nieuwe woonhuis toe.
(En na vijftig jaar huwelijk:
hier eíndelijk vandaan.)
Kinderen
Kinderen krijgen
op een rij,
zeven, acht:
wat een stel!
Brood, ham,
echte boter,
de oren eten ze je
van de kop.
Het huis te klein
en dunne muren,
vader wrevelig,
gaat op pad.
Kán niet thuis zijn,
blijven zitten,
zoekt de ruimte,
zoékt iets.
Naar de kroeg toe?
Al dat gezuip:
brengt je niks,
nergens goed voor.
Een eindje lopen,
niet meer denken,
als je maar weg bent
van huis
en de vrouw
en de kinderen,
die maar babbelen,
kletsen en schreeuwen.
Vader neem ik
mooi niks kwalijk:
de oudste blaft,
de jongste blaat.
Ouder worden
De huid wordt vaal en
grauw en grijs.
In de spiegel
de waarheid
en het bewijs:
‘De meeste aardappels
heb ik nu wel gehad.’
Ik draai me om
en wil naar buiten,
de straat op,
het park in.
Lopen wordt gaan,
gaan wordt schuifelen,
schuifelen
strompelen.
Gelukkig zijn er bankjes:
‘Gaat u zitten!’,
staat er op.
En dat doe ik
een lange middag lang.
Dan, verkleumd,
terug naar huis.
En wachten op de nacht.
Doodgaan (een slaapliedje)
Dag uren, dagen, jaren!
Dag levenslange tijd!
Alles wat ik had,
ben ik op ‘t laatst wel kwijt.
Niets meer nog te dragen,
geen pijn, last of schuld.
Voorbij al dat getob,
ik ben precíes zo oud
dat het mooi is om te sterven,
om zalig heen te gaan.
De Dood, díe komt op de juiste tijd,
hij doet mij stilstaan.
Hij geeft mij nog een laatste zucht
en dan is het mooi geweest.
Van alle kameraden
bevalt de Dood mij nog het meest.
|
